Maziye bir dönersiniz, eski günler, ilkokul-ortaokul zamanlarını anımsarsınız bir. Durduk yere midir artık malum mu olmuştur bilinmez. Denk gelir bazen öyle işte, eser çat diye. Sonra eski dostlarla buluşunur, hasret giderilir. " Çokk değişmişisn lan." hep aynıdır replikler. Ama bir eksik vardır hep. Sorarsınız onlarıda, iyilerdir, bir kere yolda görülmüşlerdir, yada internet sitelerinde buluşulmuştur falan. Ama gönül bu, eski yaşanmışlıkları bir takım paylaşmışlıkları olan adamları da görmek ister. Sonra muhabbet açılır, " Lan Ümit sizin orda oturuyordu. O'nu niye almadınız ? " pat diye sorarsınız.
Çocuklar donup kalırlar, yutkunurlar, cevap veremezler..
"Ne oldu lan söyle ? " diye silkeleseniz de, Arkadaşınızın gözleri dolar. Cevap veremez. Anlarsınız...
O gitmiştir artık, yoktur bu dünyada. Cennet yönetim kurulu zamansız ama iyi bir transfer yapmıştır. Allah taksiratını affetsin diye dua edersiniz. Sonra beraber yaşadığınız eski günler gözlerinizin önüne gelir biribirden. Ne olur ulan peki ? Yoktan yere omuz attığınız günü hatırlarsınız O'na. sonra mezun olduğunuz vakti düşünürsünüz. o çelimsiz çocukla ağlaya ağlaya sarılışını ve yıllar sonra halini hatrını sormaya gittiğinizde kendinizi O'nun mezarında bulduğunuzu görürsünüz. Oysa o dönemlerde şampiyon olamasak da hep Beşiktaş diye bağırırdık, beraber top oynardık. Ne acıdır. Ne kötüdür. Feleğin bizimle bir alıp veremediği var hep erkenden gidenler bizden. Olmasaydı be keşke böyle desekte ne yazık ki kadere karşı gelinmiyor.
Yiğidim aslanım, Ümidim. seni unutmadık ulan ! Daha çok söyleyeceğimiz şampiyonluk şarkıları vardı, söyleyemedik, hepsi yarım kaldı. Boğazımıza dizildi, sensiz tadı yok. Ne zaman maçta olsam, esmer ufak bir çocuk görsem hep sen geliyorsun aklıma. Canım kardeşim, mekanın cennet olsun...
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder